Pologne: Loi surla langue polonaise, version 2020

USTAWA z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim

Parlament Rzeczypospolitej Polskiej:

– zważywszy, że język polski stanowi podstawowy element narodowej tożsamości i jest dobrem narodowej kultury,

– zważywszy na doświadczenie historii, kiedy walka zaborców i okupantów z językiem polskim była narzędziem wynaradawiania,

– uznając konieczność ochrony tożsamości narodowej w procesie globalizacji,

– uznając, że polska kultura stanowi wkład w budowę wspólnej, różnorodnej kulturowo Europy, a zachowanie tej kultury i jej rozwój jest możliwy tylko poprzez ochronę języka polskiego,

– uznając tę ochronę za obowiązek wszystkich organów i instytucji publicznych Rzeczypospolitej Polskiej i powinność jej obywateli

uchwala niniejszą ustawę.

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Artykuł 1.

Przepisy ustawy dotyczą:

1. ochrony języka polskiego;

2. używania języka polskiego w realizacji zadań publicznych;

3. używania języka polskiego w obrocie oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Artykuł 2.

Ustawa nie narusza:

1. przepisów ustaw o stosunku państwa do kościołów i innych związków wyznaniowych, w szczególności dotyczących uprawiania kultu i praktyk religijnych;

2. praw mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym.

Artykuł 3.

1) Ochrona języka polskiego polega w szczególności na:

1. dbaniu o poprawne używanie języka i doskonaleniu sprawności językowej jego użytkowników oraz na stwarzaniu warunków do właściwego rozwoju języka jako narzędzia międzyludzkiej komunikacji;

2. przeciwdziałaniu jego wulgaryzacji;

3. szerzeniu wiedzy o nim i jego roli w kulturze;

4. upowszechnianiu szacunku dla regionalizmów i gwar, a także przeciwdziałaniu ich zanikowi;

5. promocji języka polskiego w świecie;

6. wspieraniu nauczania języka polskiego w kraju i za granicą.

2) Do ochrony języka polskiego są obowiązane wszystkie organy władzy publicznej oraz instytucje i organizacje uczestniczące w życiu publicznym.

3) (uchylony).

Artykuł 4.

Język polski jest językiem urzędowym:

1. konstytucyjnych organów państwa;

2. organów jednostek samorządu terytorialnego i podległych im instytucji w zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne;

3. terenowych organów administracji publicznej;

4. instytucji powołanych do realizacji określonych zadań publicznych;

5. organów, instytucji i urzędów podległych organom wymienionym w pkt 1 i pkt 3, powołanych w celu realizacji zadań tych organów, a także organów państwowych osób prawnych w zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne;

6. organów samorządu innego niż samorząd terytorialny oraz organów organizacji społecznych, zawodowych, spółdzielczych i innych podmiotów wykonujących zadania publiczne.

LOI du 7 octobre 1999 sur la langue polonaise

Le Parlement de la république de Pologne:

- considérant que la langue polonaise est un élément essentiel de l'identité nationale et constitue un bien de la culture nationale,

- considérant que l'expérience de l'histoire, lorsque la lutte des pouvoirs de partition et des occupants avec la langue polonaise était un outil de dénationalisation,

- reconnaissant la nécessité de protéger l'identité nationale dans le processus de mondialisation,

- reconnaissant que la culture polonaise contribue à la construction d'une Europe commune et culturellement diversifiée et que la préservation de cette culture et son développement ne sont possibles que grâce à la protection de la langue polonaise,

- reconnaissant cette protection comme un devoir de tous les organismes et les institutions publiques de la république de Pologne et comme un devoir de ses citoyens,

adopte la présente loi.

Chapitre Ier

Règles générales

Article 1^er

Les dispositions de la loi concernent:

1. la protection de la langue polonaise;

2. l'emploi de la langue polonaise dans l'exécution des tâches publiques;

3. l'emploi de la langue polonaise dans le commerce et dans l'application des dispositions du droit du travail sur le territoire de la république de Pologne.

Article 2

La loi ne doit pas porter atteinte:

1. aux dispositions des lois sur les relations de l'État avec les églises et autres associations religieuses, en particulier concernant la culture des pratiques et cultes religieux;

2. aux droits des minorités nationales et ethniques et de la communauté employant sa langue régionale.

Article 3

1) La protection de la langue polonaise s'appuie sur les principes suivants:

1. veiller à l'emploi correct de la langue et améliorer l'efficacité linguistique de ses locuteurs, et créer les conditions d'un bon développement de la langue en tant qu'outil de communication interpersonnelle;

2. contrecarrer sa vulgarisation;

3. propager les connaissances à son sujet et son rôle dans la culture;

4. promouvoir le respect des régionalismes et des dialectes, ainsi que prévenir leur disparition;
5. promouvoir la langue polonaise dans le monde;

6. soutenir l'enseignement de la langue polonaise dans le pays et à l'étranger.

2) Toutes les autorités publiques ainsi que les institutions et les organismes participant à la vie publique sont tenues de protéger la langue polonaise.

3) (abrogé).

Article 4

Le polonais est la langue officielle :

1. des organismes constitutionnels de l'État;

2. des organismes des collectivités locales et de leurs institutions subordonnées dans la mesure où ils accomplissent des tâches publiques;

3. des administrations publiques locales;

4. des institutions créées pour exécuter des tâches publiques spécifiques;

5. des organismes, institutions et bureaux subordonnés aux organismes énumérés aux alinéas 1 et 3, créés pour exécuter les tâches de ces organismes, ainsi que les organismes publics de personnes morales dans la mesure où ils accomplissent des tâches publiques;

6. des organismes autonomes autres que les collectivités locales et les organismes des organisations sociales, professionnelles, coopératives et autres entités exécutant des tâches publiques.

Rozdział 2

Ochrona prawna języka polskiego w życiu publicznym

Artykuł 5.

1) Podmioty wykonujące zadania publiczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dokonują wszelkich czynności urzędowych oraz składają oświadczenia woli w języku polskim, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

2) Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do oświadczeń woli, podań i innych pism składanych organom, o których mowa w art. 4.

Artykuł 6.

Umowy międzynarodowe zawierane przez Rzeczpospolitą Polską powinny mieć polską wersję językową, stanowiącą podstawę wykładni, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Artykuł 7.

1) Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli:

1. konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz

2. umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

2) Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie bez udziału konsumentów używa się języka polskiego, jeżeli obrót ten jest wykonywany przez podmioty, o których mowa w art. 4.

3) Przepisy ustawy stosuje się do dokumentów i informacji, których obowiązek sporządzenia lub podania wynika z odrębnych przepisów.

Artykuł 7a.

1) Obowiązek używania języka polskiego w zakresie, o którym mowa w art. 7, dotyczy w szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, warunków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań, jak również ostrzeżeń i informacji dla konsumentów wymaganych na podstawie innych przepisów, instrukcji obsługi oraz informacji o właściwościach towarów i usług, z zastrzeżeniem ust. 3. Obowiązek używania języka polskiego w informacjach o właściwościach towarów i usług dotyczy też reklam.

2) Obcojęzyczne opisy towarów i usług oraz obcojęzyczne oferty, ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów w zakresie, o którym mowa w art. 7, muszą być jednocześnie sporządzone w polskiej wersji językowej, z zastrzeżeniem ust. 3.

3) Nie wymagają opisu w języku polskim ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów, instrukcje obsługi oraz informacje o właściwościach towarów, jeżeli są wyrażone w powszechnie zrozumiałej formie graficznej; jeżeli formie graficznej towarzyszy opis, to opis ten powinien być sporządzony w języku polskim.

Artykuł 7b.

Kontrolę używania języka polskiego w zakresie, o którym mowa w art. 7 i 7a, sprawuje, odpowiednio do zakresu swoich zadań, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Inspekcja Handlowa oraz powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów, jak również Państwowa Inspekcja Pracy.

Artykuł 8.

1) Dokumenty w zakresie, o którym mowa w art. 7, w tym w szczególności umowy z udziałem konsumentów i umowy z zakresu prawa pracy, sporządza się w języku polskim, z zastrzeżeniem ust. 1b.

1a) Dokumenty w zakresie, o którym mowa w art. 7, mogą być jednocześnie sporządzone w wersji lub wersjach obcojęzycznych. Podstawą ich wykładni jest wersja w języku polskim, jeżeli osoba świadcząca pracę lub konsument są obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej.

1b) Umowa o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu prawa pracy, a także umowa, której stroną jest konsument lub inne niż umowa dokumenty stosowane w obrocie z udziałem konsumentów, mogą być sporządzone w języku obcym na wniosek osoby świadczącej pracę lub konsumenta, władających tym językiem, niebędących obywatelami polskimi, pouczonych uprzednio o prawie do sporządzenia umowy lub innego dokumentu w języku polskim.

2) (utracił moc).

3) (utracił moc).

Artykuł 9.

Język polski jest językiem nauczania oraz językiem egzaminów i prac dyplomowych w szkołach publicznych i niepublicznych wszystkich typów oraz w placówkach oświatowych i innych instytucjach edukacyjnych, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Artykuł 10.

1) Napisy i informacje w urzędach i instytucjach użyteczności publicznej, a także przeznaczone do odbioru publicznego oraz w środkach transportu publicznego sporządza się w języku polskim.

2) Nazwom i tekstom w języku polskim mogą towarzyszyć wersje w przekładzie na język obcy w wypadkach i granicach określonych w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw administracji publicznej.

Artykuł 11.

Przepisy art. 5–10 nie dotyczą:

1. nazw własnych;

2. obcojęzycznych dzienników, czasopism, książek oraz programów komputerowych, z wyjątkiem ich opisów i instrukcji;

3. działalności dydaktycznej i naukowej szkół wyższych, szkół i klas z obcym językiem wykładowym lub dwujęzycznych, nauczycielskich kolegiów języków obcych, a także nauczania innych przedmiotów, jeżeli jest to zgodne z przepisami szczególnymi;

4. twórczości naukowej i artystycznej;

5. zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej;

6. znaków towarowych, nazw handlowych oraz oznaczeń pochodzenia towarów i usług;

7. norm wprowadzanych w języku oryginału zgodnie z przepisami o normalizacji.

Chapitre II

Protection juridique de la langue polonaise dans la vie publique

Article 5

1) Les entités qui exécutent des tâches publiques sur le territoire de la république de Pologne exercent toutes les activités officielles et prononcent leurs déclarations en polonais, à moins que des dispositions spécifiques ne prévoient le contraire.

2) La disposition du paragraphe 1 s'applique une fois effectuées les modifications nécessaires aux déclarations d'intention, aux requêtes et autres lettres adressées aux autorités visées à l'article 4.

Article 6

Les accords internationaux conclus par la république de Pologne doivent prévoir une version polonaise, qui sert de base à leur interprétation, à moins que des dispositions spécifiques n'en disposent autrement.

Article 7

1) Sur le territoire de la république de Pologne, la langue polonaise doit être employée dans les échanges avec les consommateurs et dans l'application des dispositions du droit du travail :

1. si le consommateur ou la personne exécutant le travail est domicilié sur le territoire de la république de Pologne au moment de la conclusion du contrat; et

2. si le contrat doit être effectué ou exécuté sur le territoire de la république de Pologne.

2) Sur le territoire de la république de Pologne, la langue polonaise doit être employée dans les commerces sans la participation des consommateurs, si le commerce est effectué par des entités visées à l'article 4.

3) Les dispositions de la loi s'appliquent aux documents et informations qui doivent être préparés ou fournis conformément à des dispositions distinctes.

Article 7a

1) L'obligation d'utiliser la langue polonaise selon les mesures visées à l'art. 7 concerne en particulier les noms des produits et services, les offres, les conditions de garantie, les comptes, les factures et les reçus, ainsi que les avertissements et les informations pour les consommateurs exigés en vertu d'autres réglementations, les modes d'emploi et les informations sur les propriétés des produits et services, sous réserve du paragraphe 3. L'obligation d'employer la langue polonaise dans les informations sur les propriétés des produits et services s'applique également aux publicités.

2) Les descriptions dans une langue étrangère des biens et services ainsi que les offres, les avertissements et les informations en langue étrangère pour les consommateurs exigés sur la base d'autres dispositions dans le champ d'application visé à l'art. 7, doivent être rédigés simultanément dans la version polonaise, sous réserve du paragraphe 3.

3) Les avertissements et les informations aux consommateurs exigés en vertu d'autres réglementations, les modes d'emploi et les informations sur les propriétés des produits, s'ils sont présentés sous une forme graphique communément comprise, ne nécessitent pas de description en polonais; si la forme graphique est accompagnée d'une description, celle-ci doit être rédigée en polonais.

Article 7b

Le contrôle de l’emploi de la langue polonaise dans les mesures prévues aux articles 7 et 7 bis doit être exercé, selon le champ d’application de leurs fonctions, par le président de l’Office de la concurrence et de la protection des consommateurs, l’Inspection du commerce et le médiateur des consommateurs de district (municipal), ainsi que par l’Inspection nationale du travail.

Article 8

1) Les documents visés à l’article 7, y compris en particulier les contrats impliquant des consommateurs et les contrats dans le domaine du droit du travail, doivent être rédigés en polonais, sous réserve du paragraphe 1b.

1a) Les documents dans le champ d'application visé à l'art. 7 peuvent être préparés simultanément dans des versions en langue étrangère. La base de leur interprétation est la version en polonais, si la personne exécutant le travail ou le consommateur est est un citoyen de la république de Pologne.

1b) Un contrat de travail ou tout autre document résultant du champ d'application du droit du travail, ainsi qu'un contrat auquel un consommateur est partie ou des documents autres que le contrat utilisé dans le commerce avec les consommateurs, peuvent être rédigés dans une langue étrangère à la demande de la personne exécutant le travail ou du consommateur qui parle cette langue, celui-ci n'est pas un citoyen polonais préalablement instruits sur le droit de rédiger un contrat ou un autre document en polonais.

2) (expiré)

3) (expiré)

Article 9

Le polonais est la langue d'enseignement ainsi que la langue des examens et des thèses de diplôme dans les écoles publiques et privées de toute catégorie, ainsi que dans les établissements d'enseignement et autres établissements d'enseignement, à moins que des dispositions spécifiques n'en disposent autrement.

Article 10

1) Les inscriptions et les informations dans les bureaux et les établissements publics, ainsi que dans celles destinées à l'accueil du public et aux transports publics doivent être rédigées en polonais.

2) Les noms et les textes en polonais peuvent être accompagnés de versions traduites dans une langue étrangère dans les cas et limites prévus dans le règlement du ministre chargé de l'Administration publique.

Article 11

Les dispositions des articles 5 à 10 ne s'appliquent pas:

1. aux noms propres;

2. aux revues, magazines, livres et programmes informatiques en langue étrangère, à l'exception de leurs descriptions et de leurs instructions;

3. aux activités d'enseignement et de recherche des universités, des écoles et des classes de langue d'enseignement étrangère ou bilingues, des écoles de professeurs de langues étrangères, ainsi que dans l'enseignement d'autres matières, si cela est conforme à des dispositions particulières;

4. à la créativité scientifique et artistique;

5. à la terminologie scientifique et technique usuelle;

6. aux marques, noms commerciaux et indications de l'origine des produits et services;

7. aux règles introduites dans la langue d'origine conformément aux dispositions relatives à la normalisation.

Rozdział 2a

Urzędowe poświadczanie znajomości języka polskiego

Artykuł 11a.

Cudzoziemiec lub obywatel polski na stałe zamieszkały za granicą otrzymuje urzędowe poświadczenie znajomości języka polskiego po zdaniu egzaminu przed państwową komisją egzaminacyjną.

Artykuł 11b.

1) Państwową Komisję Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego, zwaną dalej „Komisją”, jej przewodniczącego i członków, powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, spośród specjalistów w zakresie nauczania języka polskiego, w tym jako języka obcego.

2) Komisja liczy dziesięciu członków.

3) Do zadań Komisji należy w szczególności:

1. sprawowanie nadzoru nad przeprowadzaniem egzaminów, o których mowa w art. 11a;

2. przyjmowanie wniosków dotyczących potrzeb w zakresie przeprowadzania egzaminów;

3. przygotowywanie rocznego harmonogramu egzaminów;

4. powoływanie składów państwowych komisji egzaminacyjnych;

5. zlecanie przygotowania zadań egzaminacyjnych, analiz i opracowań na potrzeby przeprowadzanych egzaminów;

6. organizacja i prowadzenie szkoleń dla egzaminatorów i osób przygotowujących zadania egzaminacyjne;

7. promocja systemu poświadczania znajomości języka polskiego przez cudzoziemców w kraju i za granicą;

8. wydawanie poświadczeń znajomości języka polskiego;

9. współpraca z krajowymi i zagranicznymi instytucjami prowadzącymi testowanie znajomości języków obcych, w tym języka polskiego przez cudzoziemców, oraz z instytucjami przygotowującymi zdających do egzaminów poświadczających znajomość języka.

Artykuł 11c.

1) Państwowe komisje egzaminacyjne są powoływane na podstawie analizy potrzeb w zakresie poświadczania znajomości języka polskiego.

2) Do zadań państwowych komisji egzaminacyjnych należy:

1. przeprowadzanie egzaminów pisemnych i ustnych dla różnych poziomów zaawansowania znajomości języka polskiego i wystawianie ocen;

2. sporządzanie dokumentacji z przebiegu egzaminów i przekazywanie jej Komisji.

Artykuł 11d.

1) Środki finansowe niezbędne do funkcjonowania Komisji i państwowych komisji egzaminacyjnych są zapewniane w części budżetu państwa, której dysponentem jest minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego.

2) Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania określi w drodze rozporządzenia:

1. szczegółowe zadania i regulamin działania Komisji, organizację państwowych komisji egzaminacyjnych, sposób obsługi administracyjnej i finansowej Komisji i państwowych komisji egzaminacyjnych, wysokość wynagrodzenia oraz warunki zwrotu członkom Komisji i państwowych komisji egzaminacyjnych kosztów podróży i pobytu, a także wysokość wynagrodzenia innych osób wykonujących zadania na zlecenie Komisji, uwzględniając w szczególności, że wynagrodzenie członków Komisji, z wyjątkiem jej przewodniczącego, przysługuje za udział w posiedzeniach Komisji i że jego wysokość będzie ustalana w relacji do minimalnej stawki wynagrodzenia zasadniczego asystenta, określonej w przypisach o wynagradzaniu nauczycieli akademickich zatrudnionych w uczelniach państwowych;

2. szczegółowe warunki i tryb przeprowadzania egzaminów oraz wydawania poświadczeń znajomości języka polskiego, wzór poświadczenia, warunki odpłatności za przeprowadzanie egzaminów i wydawanie poświadczeń, wymagania, jakim powinni odpowiadać egzaminatorzy państwowych komisji egzaminacyjnych, a także standardy wymagań dla poszczególnych poziomów zaawansowania znajomości języka polskiego, z uwzględnieniem nadania poświadczeniu nazwy „Certyfikat znajomości języka polskiego” oraz możliwości zwolnień z obowiązku zdawania egzaminu.

3) Obsługę administracyjną i finansową Komisji i państwowych komisji egzaminacyjnych wykonuje Biuro Uznawalności Wykształcenia i Wymiany Międzynarodowej, utworzone na podstawie odrębnych przepisów.

4) Opłaty pobierane za przeprowadzenie egzaminu i wydanie poświadczenia znajomości języka polskiego stanowią dochód budżetu państwa i są gromadzone na rachunku dochodów budżetowych Biura Uznawalności Wykształcenia i Wymiany Międzynarodowej.

Chapitre II-a

Certification officielle de la connaissance de la langue polonaise

Article 11a

Un étranger ou un ressortissant polonais résidant de manière permanente à l'étranger reçoit un certificat officiel de connaissance de la langue polonaise après avoir réussi l'examen devant la commission national d'examen.

Article 11b

1) La Commission nationale pour la certification de la maîtrise du polonais langue étrangère, ci-après dénommée «la Commission», son président et ses membres sont nommés et rappelés par le ministre compétent pour l'enseignement supérieur et le ministre compétent pour l'éducation et la formation, en consultation avec le ministre compétent pour la culture et la protection du patrimoine national, parmi les spécialistes de l’enseignement du polonais, y compris en tant que langue étrangère.

2) La Commission est composée de dix membres.

3) Les tâches de la Commission comprennent notamment:

1. la supervision de l'examen mentionné à l'art. 11a;

2. le réception des demandes concernant les besoins dans le domaine de la conduite des examens;

3. la préparation du calendrier annuel des examens;

4. la désignation des membres des commissions nationales d'examen;

5. la préparation des tâches d’examen, des analyses et des études pour les examens effectués;

6. l'organisation et la formation des examinateurs et des personnes préparant des tâches d’examen;

7. la promotion du système de certification de la connaissance de la langue polonaise par les étrangers dans le pays et à l'étranger;

8. l'émission des certificats de connaissance de la langue polonaise;

9. la coopération avec des institutions nationales et étrangères qui testent la maîtrise des langues étrangères, y compris le polonais, par des étrangers, et avec des institutions qui préparent les personnes qui passent le test aux examens de compétence linguistique.

Article 11c

1) Les commissions nationales d'examen sont désignées sur la base d'une analyse des besoins en matière de confirmation de la connaissance de la langue polonaise.

2) Les tâches des commissions nationales d'examen sont les suivantes:

1. la conduite d'examens écrits et oraux pour différents niveaux de maîtrise de la langue polonaise et la remise des notes;

2. la préparation de la documentation à partir du cours des examens et la soumettre au comité.

Article 11d

1) Les ressources financières nécessaires au fonctionnement du comité et des commissions nationales d'examen sont fournies dans la partie du budget de l'État qui est à la disposition du ministre chargé de l'enseignement supérieur.

2) Le ministre chargé de l'enseignement supérieur, en concertation avec le ministre chargé de l'éducation et de la formation, détermine par voie de règlement:

1. les tâches et les règlements détaillés du fonctionnement du comité, l'organisation des commissions nationales d'examen, le mode de prestation des services administratifs et financiers du comité et des commissions nationales d'examen, le montant de la rémunération et les conditions de remboursement des frais de voyage et de séjour des membres du comité et des commissions nationales d'examen, ainsi que le montant de la rémunération des autres personnes effectuant des tâches ppur le compte du comité, compte tenu notamment du fait que la rémunération des membres du comité, à l'exception de son président, est payable pour la participation aux réunions du comité et que son montant sera déterminé par rapport au salaire de base minimum d'un assistant, tel que précisé dans les notes sur la rémunération des enseignants universitaires employés dans les universités publiques;
2. les conditions et la procédure détaillée pour la conduite des examens et l'émission des certificats de maîtrise de la langue polonaise, le modèle de certificat, les conditions de paiement pour la conduite des examens et l'émission des certificats, les exigences à satisfaire par les examinateurs des commissions nationales d'examen, ainsi que les normes d'exigences relatives aux niveaux individuels de maîtrise de la langue polonaise, en tenant compte du fait que le certificat porte le nom de «certificat de compétence en langue polonaise» et de la possibilité de dérogations à l'obligation de passer l'examen.

3) Les services administratifs et financiers des comités et des commissions nationales d’examen sont fournis par le Bureau de la reconnaissance de l’éducation et des échanges internationaux, créé sur la base de règlements distincts.

4) Les frais exigés pour effectuer l’examen et émettre un certificat de connaissance de la langue polonaise constituent des recettes du budget de l’État et sont perçus dans le compte des recettes budgétaires de l’Office de reconnaissance de l’éducation et des échanges internationaux.

Rozdział 3

Rada Języka Polskiego i jej kompetencje

Artykuł 12.

1) Instytucją opiniodawczo-doradczą w sprawach używania języka polskiego jest Rada Języka Polskiego, zwana dalej „Radą”, działająca jako komitet problemowy w rozumieniu art. 34 ustawy z dnia 25 kwietnia 1997 r. o Polskiej Akademii Nauk (Dz. U. Nr 75, poz. 469, z późn. zm.).

2) Nie rzadziej niż co dwa lata Rada przedstawia Sejmowi i Senatowi sprawozdanie o stanie ochrony języka polskiego w rozumieniu art. 3.

Artykuł 13.

1) Rada, na wniosek ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania, ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego, Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Prezesa Polskiej Akademii Nauk lub z własnej inicjatywy, wyraża, w drodze uchwały, opinie o używaniu języka polskiego w działalności publicznej oraz w obrocie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z udziałem konsumentów i przy wykonywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepisów z zakresu prawa pracy oraz ustala zasady ortografii i interpunkcji języka polskiego.

2) Towarzystwa naukowe, stowarzyszenia twórców i szkoły wyższe mogą zwracać się do Rady w sprawach używania języka polskiego.

Artykuł 14.

1) Każdy organ, o którym mowa w art. 4, może zasięgnąć opinii Rady w wypadku wystąpienia w toku czynności urzędowych istotnych wątpliwości dotyczących użycia języka polskiego.

2) Producent, importer oraz dystrybutor towaru lub usługi, dla których w języku polskim brak jest odpowiedniej nazwy, może wystąpić z wnioskiem do Rady o udzielenie opinii co do odpowiedniej formy językowej dla oznaczenia tego towaru lub usługi.

Chapitre III

Le Conseil de la langue polonaise et ses compétences

Article 12

1) L'organisme consultatif de prise de décision sur l'emploi de la langue polonaise est le Conseil de la langue polonaise, ci-après dénommé «Conseil», agissant en tant que comité chargé des problèmes au sens de l'art. 34 de la loi du 25 avril 1997 sur l'Académie polonaise des sciences (Journal officiel, n° 75, art. 469, tel que modifié).

2) Au moins tous les deux ans, le Conseil soumet au Sejm et au Sénat un rapport sur la protection de la langue polonaise au sens de l'art. 3.

Article 13

1) Le Conseil, à la demande du ministre chargé de la culture et de la protection du patrimoine national, du ministre chargé de l'éducation, du ministre chargé de l'enseignement supérieur, du président de l'Office de la concurrence et de la protection des consommateurs, du président de l'Académie polonaise des sciences ou de sa propre initiative, formule par résolution des avis sur l'emploi de la langue polonaise dans les activités publiques et dans le commerce sur le territoire de la république de Pologne avec la participation des consommateurs et dans la mise en œuvre des dispositions du droit du travail sur le territoire de la république de Pologne, et établit les règles d'orthographe et de ponctuation de la langue polonaise.

2) Les sociétés scientifiques, les associations d'auteurs et les universités peuvent s'adresser au Conseil concernant l'emploi de la langue polonaise.

Article 14

1) Chaque autorité visée à l'art. 4, peut consulter le Conseil en cas de doutes significatifs concernant l'emploi de la langue polonaise dans le cadre de ses activités officielles.

2) Un fabricant, un importateur et un distributeur d'un bien ou d'un service, pour lequel il n'existe pas de nom approprié en langue polonaise, peut demander au Conseil un avis sur le formulaire linguistique appropriée pour désigner ce bien ou ce service.

Pologne

Loi sur la langue polonaise